โดย: เด็บบี้ ลินน์ อีเลียส

“Captain Corelli’s Mandolin” เป็นเพียงตัวอย่างล่าสุดที่อธิบายว่าทำไมหนังสือหลายเล่มไม่ควรเปลี่ยนเป็นภาพยนตร์ ควรมีการส่งเสริมความรู้ในสถาบันการศึกษาของเรา และควรใช้คำบรรยายในภาพยนตร์ที่ต้องใช้สำเนียงต่างประเทศ

สร้างจากนวนิยายขายดีในชื่อเดียวกันของ Louis de Bernieres นี่คือเรื่องราวของความรักที่มีฉากหลังเป็นสงครามในปี 1940 Cephallonia เกาะกรีกเล็กๆ ในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนที่ดูราวกับว่าควรอยู่บนโปสการ์ด แปลกตา สีสัน เงียบสงบ แต่แข็งแกร่งด้วยชีวิตและประวัติศาสตร์ของผู้คนที่น่าภาคภูมิใจ เราเรียนรู้ประวัติศาสตร์ของ Cephallonia ผ่านนักประวัติศาสตร์อย่างไม่เป็นทางการและแพทย์ประจำเมือง Dr. Iannnis ซึ่งแสดงโดย John Hurt ผู้คร่ำหวอดในวงการจอเงินอย่างน่าชื่นชม เปลาเกีย ลูกสาวของเขาซึ่งรับบทโดยเพเนโลเป ครูซ ได้รับการศึกษาด้านการแพทย์และวรรณกรรม และมีความปรารถนาที่จะสำเร็จการศึกษาด้านการแพทย์และกลายเป็นหมอให้กับประชาชนของเธอ

เมื่อสงครามโลกครั้งที่ 2 เดือดดาล ชายหนุ่มแห่งเซฟาลโลเนียจึงสมัครเข้าร่วมกองทัพกรีกและออกไปร่วมรบ ในหมู่พวกเขา แมนดราส (คริสเตียน เบล) คู่หมั้นของเปลาเกีย ขณะที่แมนดราสแล่นออกไป กองกำลังรุกรานจากกองทัพอิตาลีก็มาถึง พร้อมด้วยคณะนักร้องโอเปร่าของผู้ชายที่นำโดยกัปตันอันโตนิโอ คอเรลลี รับบทโดยนิโคลัส เคจ เห็นได้ชัดว่าถูกโจมตีโดย Pelagia ทันทีเมื่อเขามาถึงเมือง (ซึ่งพ่อของ Pelagia ไม่ได้สังเกต) Corelli จึงเข้าพักในห้องและกินนอนที่บ้านของเธอผ่านการตกลงระหว่างหัวหน้ากองพลาธิการของบริษัทและ Dr. Iannis อย่างไรก็ตาม Pelagia รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยกับแขกรับเชิญของพวกเขา นับประสาอะไรกับข้อเท็จจริงที่ว่าชาวอิตาลีถึงกับคลั่งไคล้ Cephallonia วิจารณ์และดูถูก Corelli ทุกครั้งสำหรับท่าทางตลกและร้องเพลงของเขา ต่อว่าเขาว่า 'ทุกอย่างเป็นเรื่องตลกสำหรับคุณเหรอ? มีอะไรจะเซ็นเกี่ยวกับ?” แต่อย่างที่เราทราบกันดี การพูดจาโผงผางนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการเล้าโลมที่จำเป็นในการเปิดฉากให้ Corelli และ Pelagia สารภาพความรู้สึกที่แท้จริงที่มีต่อกัน แม้ว่า Pelagia จะหมั้นหมายกันแล้วก็ตาม

ไม่จำเป็นต้องพูดว่าเส้นทางของความรักที่แท้จริงนั้นไม่เคยราบรื่นและที่นี่ก็ไม่ต่างกัน มัทราสเดินกลับจากสงครามโดยได้รับบาดเจ็บสาหัส (ส่วนใหญ่มาจากการเดินเท้าเปล่า) ออกเดินทางอีกครั้งเพื่อต่อสู้เพื่อใต้ดิน จากนั้นจึงเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง แม่ของเขา ซึ่งรับบทโดยนักแสดงหญิงชาวกรีก ไอรีน ปาปาส แม้จะไม่มีไฟในการแสดง แต่ก็ยังแสดงความรังเกียจต่อเปลาเกียหลังจากตระหนักว่าความรักของลูกชายของเธอถูก “หักหลัง” และในลักษณะที่เกือบจะเป็นแม่ยายแท้ๆ เธอก็กระดิกนิ้ว และปากของเธอกับชาวเมืองเกี่ยวกับสถานการณ์ พวกนาซีมีเรื่องวุ่นวายมากขึ้นเมื่อพวกเขามาถึงเกาะหลังจากที่ชาวอิตาลียอมจำนนต่อฝ่ายพันธมิตรในปี 2486 แต่ตามที่คาดไว้ เรื่องของนาซีไม่สามารถเชื่อถือได้ ความตายและการทำลายล้างกลายเป็นคำหลักในวันนี้เมื่อเราเห็นความฝันของทุกคน เพื่อขึ้นไปในควัน และราวกับว่าพวกนาซียังไม่พอ แม่ธรรมชาติเองก็ทำให้หม้อเดือดมากขึ้นในปี 1947 ในรูปของแผ่นดินไหวครั้งใหญ่

แม้ว่าจะถ่ายภาพสถานที่บนเกาะและทิวทัศน์แบบพาโนรามาได้อย่างน่าทึ่ง แต่ผู้กำกับ จอห์น แมดเดน และผู้เขียนบท ชอว์น โซลโว ก็ล้มเหลวในความพยายามที่จะแปลงานศิลปะวรรณกรรมนี้สำหรับจอเงิน สูญเสียหัวใจและจิตวิญญาณของตัวละครและจิตวิญญาณของเรื่องราว ด้วยการผสมผสานระหว่างชาวกรีก อิตาลี และเยอรมัน ทุกคนพูด (หรือพยายามพูด) ภาษาอังกฤษ สำเนียงต่างประเทศที่ไม่ค่อยดีนัก (ขออภัย Nicolas) และตัวละครที่แปลให้ตัวละครในขณะที่พูดเป็นภาษาอังกฤษ บทสนทนาในภาษาแม่ที่มีชื่อรองน่าจะเป็น ดีกว่า นอกจากความสัมพันธ์ที่ไม่เคมีระหว่างเคจและครูซแล้ว บทยังขาดความลงตัวในการสร้างและสร้างรากฐานสำหรับความรักระหว่างเปลาเกียและคอเรลลี ทำให้ผู้ชมไม่มีความคิดเกี่ยวกับความดึงดูดใจของพวกเขา แต่สำหรับคอเรลลีที่เล่นพิณของเขา การเคลื่อนไหวของพวกเขาดูเหมือนเกือบจะเป็นกลไกและคิดล่วงหน้าซึ่งตรงข้ามกับความหลงใหลและเป็นธรรมชาติ ในอีกทางหนึ่ง เดวิด มอร์ริซีย์พลิกบทบาทที่น่าสนใจในฐานะกัปตันทีมเยอรมัน กุนเธอร์ เวเบอร์ เปลี่ยนจากขี้เหวี่ยงและไม่เด็ดขาดไปผูกมิตรกับชาวอิตาลี สู่การก้มหน้าด้วยความละอายใจต่อการกระทำของชาวเยอรมัน สู่การเป็นนักฆ่าเลือดเย็น ปิเอโร มักจิโอโดดเด่นในฐานะคาร์โลเพื่อนของโคเรลลี ซึ่งให้ความหมายใหม่และความสูงส่งแก่มิตรภาพและความภักดีเงียบๆ

นอกจากนี้ยังมีบทสนทนาสั้น ๆ สั้น ๆ ที่ให้ความเข้าใจตัวละครบางอย่างเกี่ยวกับความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีของชาวกรีกเมื่อนายกเทศมนตรีเมืองกล่าวว่าเขายอมจำนนต่อสุนัขของสำนักงานในเยอรมันมากกว่าอิตาลีและอีกตัวอย่างหนึ่งที่ การเขียนกฎเกณฑ์ในจัตุรัสกลางเมืองเปลี่ยนจากภาษากรีกเป็นภาษาละติน น่าเสียดายที่การศึกษาตัวละครประเภทนี้และรายละเอียดไม่ได้อยู่ในภาพยนตร์

แม้จะมีข้อบกพร่อง เช่นเดียวกับหนังรักส่วนใหญ่ในช่วงสงคราม (โอเค ​​ไม่ใช่ “Pearl Harbor”) “Captain Corelli’s Mandolin” ก็กระตุกต่อมน้ำตา หากคุณสามารถมองข้ามบทภาพยนตร์ที่แย่ สำเนียงที่แย่ และการขาดเคมีระหว่างนักแสดงนำของภาพยนตร์ และมุ่งความสนใจไปที่ความงามของ Cephallonia และโสตประสาทที่ไพเราะของเพลงประกอบภาพยนตร์ที่ไพเราะ ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็คุ้มค่ากับการเข้าชมรอบบ่าย

อย่างไรก็ตามคำพูดสำหรับคนฉลาด อ่านหนังสือและลิ้มรสทุกคำ และไม่ว่าคุณจะอ่านหนังสือและ/หรือดูภาพยนตร์ ขอให้รู้ว่าแมนโดลินของกัปตันโคเรลลีไม่เพียงแต่ทำให้ชีวิตมีชีวิตชีวาด้วยโน้ตแต่ละตัวที่เล่นบนนั้น แต่ยังช่วยชีวิตในท้ายที่สุดอีกด้วย